Ik leerde Nilgün kennen toen ze begin 1995 – te laat – binnenstoof bij het radioprogramma van Ischa Meijer, dat ik regisseerde, vanuit Heeren van Amstel aan het Amsterdamse Rembrandtplein. Ze had Ischa herkend op het station, en meteen gezegd: “ik wil in uw radioprogramma”. En Ischa had, overdonderd, ja gezegd.
Pas op voor Nilgün, ze is een bulldozer. Altijd recht op haar doel af, en tegelijk altijd stomverbaasd. Vooral over Nederland en de Nederlanders. Ik weet niet of ze als kind in Turkije ook al stomverbaasd was over Turkije en de Turken. Ik denk het wel.

Later deelde ze mee dat ze radiocolumns wilde gaan doen voor mijn programma Misic-Hall. En ik kon ook alleen maar “ja” zeggen. Dat ze nog nooit een column had geschreven leek haar geen bezwaar. En verdomd, ze leerde het.

Discriminatie is bij Nilgün een groot onderwerp. Vreemd volk wordt in elke cultuur met argusogen bekeken. Daar zit stof in. Pas vroeg een Amerikaanse vriend me waarom Europa niet gewoon net als de Verenigde Staten één land kon worden. Ik zei: “De taal”. De taal?
“ja”zei ik, ik spreek een mondje Duits, Frans en Engels en kan me verstaanbaar maken in het Italiaans en Spaans. Maar de gezichten die mensen dan trekken.
Eerste variant: beleefd net doen of je het niet hoort dat iemand zegt: “ikke zoeken hotel voor nachie slapen, weetoewel”. Remco Campers heeft het in het beroemde stukje “Tot zoens”( over het kopen van een envelop met postzegel in Spanje) voorgoed vastgelegd.

Tweede variant: iemand spreekt jouw eigen taal met gebreken en accent. Wie spreekt er gebrekkig bij ons in Holland? Dat zijn kleine kinderen en gekken. De reacties variëren dan van vertedering tot een gezicht vol afgrijzen waarop te lezen staat: deze man/vrouw is niet goed bij haar hoofd.

Als zo iemand ook nog het lef heeft er meningen op na te houden over jouw land, je zeden en gewoonten. Als ze denkt je de les te lezen, tja. Als ze er dan ook nog stukjes over in de krant gaat schrijven? Gelukkig zit er nog een andere kant aan dit verhaal. Vrij veel Nederlanders willen namelijk dolgraag weten hoe buitenlanders over ze denken.

Is Nilgün een gekkin, een zeehondje of gewoon een columniste?
Lees zelf.

Wim Noordhoek