“Mama, mijn ogen zijn de ramen van mijn hersenen”.
‘Wat is het uitzicht?’ Vraag ik hem: “alles wat mijn hersenen bedenken” zegt mijn zoontje van zeven.
En de hersenen denken maar vooral bedenken veel.
Hij leert net lezen en heeft er een traditie van gemaakt om de krant in de ochtend uit de bus te halen terwijl ik het ontbijt klaar maak.
‘Tekort aan allochtone specialisten’, staat er in de krant.
Wat betekent allochtoon mama?
Jaaa..wat betekent dat?

Mijn zoontje zit op een internationale school, met Koreanen, Japanners, Engelsen, Amerikanen, Duitsers en noem maar op..
Ze kennen de term de wereld en landen en mensen die overal vandaan komen, zij gebruiken op school vooral de term: internationaal, cosmopoliet, mondiaal.
Maar het woord allochtoon en vooral de inhoud ervan kennen ze niet.
Die term wordt alleen op de Nederlandse scholen beleefd.
Vreemdeling, buitenlander, nieuwe Nederlander, etnische minderheid, de benaming doet er niet, het gevoel erachter wel.
Ik heb geen zin om mijn zoontje de beladen geschiedenis achter het woord allochtoon uit te leggen, ik heb ook geen zin om te zeggen, dat ben jij en ik, en iedereen op de wereld ..we komen ergens vandaan en we zullen op een dag ergens heengaan.
ik begin met lezen: ‘er is een groot tekort aan allochtone medisch specialisten.
Dat is slecht voor de kwaliteit en de kosten van de zorg’.
Ach…die allochtonen ..je kunt niet met ze en ook niet zonder ze.
Mijn zoontje heeft gelijk; het is niet wat het oog ziet, maar wat de hersenen bedenken achter het beeld.

luister hier de column op de site van KRO Goedemorgen Nederland