Beluister hier de column op de website van Goede morgen Nederland.
 

Het ochtendhumeur van 25 januari

Als ik de winkel binnenkom, is de dame geïrriteerd want ze is aan het stofzuigen en ik stap precies op het plekje dat ze net heeft gezogen.
‘Ik zoek een sjaal,’ vraag ik, ‘kunt u mij helpen?’
‘Ik ben aan het stofzuigen, vraagt u maar aan mijn collega,’ zegt ze vriendelijk.
Ergens achterin zie ik een andere dame. Ik vraag haar: ‘Kunt u mij helpen?’
‘Ik ben even koffie aan het zetten, vraagt u maar aan mijn collega,’ zegt ze vriendelijk.
Maar ik ben uitgecollegaat… Er werken maar twee mensen in de zaak.
‘Ik ga weer want er is niemand die mij kan helpen,’ zeg ik bij vertrek tegen de dame die stofzuigt. Ze maakt een gebaar dat ze me niet kan horen vanwege het geluid van de stofzuiger

Het was 17.20 uur.
Nu ben ik veertig en het zal misschien klinken als ouderdomsgezeur, maar vroeger, toen ik als studente in winkels werkte, gingen om 18.00 uur de winkels dicht en waren wij nog aan het schoonmaken en de kassa tellen.
Maar nu begint men daarmee om 17.00 uur, zodat ze om 18.00 uur de deur van de winkel kunnen sluiten en buiten staan.
Zijn dit bezuinigingen, of is het verloedering van de service of nog erger: het krimpen van de economie?
Vrienden die bij mij op bezoek komen uit Istanbul of London kijken hun ogen uit, ‘niemand wil iets verkopen het gaat hier te goed’, de winkelier heeft een attitude van graag of niet, zeggen ze dan.

Gisteren was er weer zoiets.
Ik probeerde een tafel voor vijf personen te reserveren bij het Conservatorium-hotel.
Ik belde en vroeg: kan ik een tafel voor vijf personen reserveren voor aanstaande zondagochtend voor het ontbijt?
‘Ik ga even kijken of dat kan,’ zegt de dame.
Ik wacht vier minuten, ik krijg een andere dame aan de lijn: ‘Waarmee kan ik u van dienst zijn?’
‘Ik wil graag een tafel voor vijf personen reserveren voor ontbijt aanstaande zondag.’
‘Ik verbind u even door.’
Ik krijg een jongeman aan de lijn. ‘Zegt u het maar,’ zegt hij met een vrolijke toon.
‘Nou, je bent al de derde persoon waartegen ik het zeg, ik wil graag een tafel reserveren voor aanstaande zondag voor het ontbijt.’
‘Een ogenblikje graag,’ en ik word verdorie weer doorverbonden.
Ik krijg weer een andere dame aan de lijn en ik flip…
‘U bent al de vierde persoon voor een tafel van vijf personen die ik wil reserveren. Jullie hebben een prachtgebouw, een aanwinst voor Amsterdam, top investering maar het personeel aan de telefoon is zo slecht dat het me niet zal verbazen als het Conservatorium-hotel failliet zal gaan,’ zeg ik.
‘Nee hoor, het gaat hartstikke goed met ons. Sterker nog, de laatste maanden is alles alleen maar volgeboekt, er kan haast niemand meer bij, mevrouw,’ zegt ze in alle rust.
‘Maar goed, waarmee kan ik u van dienst zijn?’
‘Nou, ik wilde een tafel reserveren voor vijf personen, maar laat maar zitten.’
‘Wat u wilt. Dag hoor.’ En ze hangt op.
Economische crisis? Neee, het gaat hartstikke goed met ons, alles is vol, vol, o zo vol, daar kan geen ruimte voor service meer bij…