Ik stond bij het bed van mijn vriendin en zei op mijn vrolijkst:

‘Sta op en schrijf vijf dingen op die je als een zegening ervaart.’

Ze zegt: ‘Dat opstaan is al een dingetje en je vrolijkheid is storend, Nil.’

‘Ok, iets anders, probeer zodra  je wakker wordt…’

Ze interumpeert me: ‘Ik wil helemaal niet wakker worden…’

‘Oké… wannneer je je ogen dicht hebt maar eigenlijk stiekem al wakker bent, prober dan te denken aan een droom…’

‘Ik heb geen dromen meer, Nil, ik zie het leven niet meer zitten.’

‘Oké, probeer dan te denken aan iets waardoor er een glimlach op je gezicht verschijnt.’

‘Geloof me, er is niet veel meer dat mij nog doet lachen.’

‘Denk aan iets lekkers.’

‘Nil, denken kost me te veel moeite.’

‘Kom, we gaan naar buiten, voel de regendruppels, de zon op je gezicht…’

‘De zon, die schijnt hier amper, Nil, voor niets gaat de zon op, het is crisis dus ook de zon moet op de kleintjes letten…’

‘Kijk… In die zin daar zit humor in, en zolang er nog humor in je geest en lijf rondwandelt dan is er hoop… en hoop dat is een goed middel…’

‘Nee, Nil, geef mij die antidepressiva even aan, met een glas water..’

Alleen in ons landje al schijnen 1 miljoen mensen antidepressiva te slikken en dat is behoorlijk veel als je ervan uit gaat dat er 16 miljoen mensen wonen.

Lekker zo’n Prozac op zijn tijd… Man, dan gaat er  een wereld voor je dicht…

Maar mijn vriendin slikte haar pil en zei: ‘Vandaag ben jij de winnaar… ik ga mijn bedje uit en ga ik met je wandelen om de regendruppels te voelen.’

Dat was mooi !!  voor vandaag… Want morgen.. dat wisten we niet, maar dat is immers de ware test van het nu.