Ik probeer het vaak. Dan zit ik daar en ik denk: nu moet ik genieten, maar dat lukt me dan niet.
Ik erger me aan de slechte service, de vieze stoelen, plakkerige tafels en vooral de vieze bierglazen en de heisa van de mensen.
Of zit ik gewoon op de foute terrasjes? Dat kan ook; ik doe wel meer fout, namelijk.

Dan zegt de dame naast mij ineens: ‘Nee, nee, nee, niet doen.. Hier jij! Afblijven! Vlinder, ik zeg het voor het laatste keer… Niet doen! Kom hier! Kom hierrrrr, nu onmiddellijk!’ Schreeuwt de vrouw ongegeneerd. Je zit op een terras met allerlei mensen om je heen. Waarom moet ik die frustratie over Vlinder zo van dichtbij aanhoren? Genieten is dan opeens een werkwoord voor mij. O, hier komt de laatste waarschuwing: ‘Voor de laatste keer, hierr Vlinderrrrr!!!’ Vlinder kijkt niet blij. Vlinder begrijpt er niets van. Vlinder wil gewoon spelen met een honingbij. Want Vlinder weet dat een honingbij niet zomaar prikt.
Een honingbij prikt en sterft daarna. Dus Vlinder weet dat de honingbij zijn laatste adem niet zomaar aan Vlinder zal verspillen.
En Vlinder is niet eens een vlinder. Vlinder is een hond.

In een tijd waarin velen in een identiteitscrisis zitten en van alles willen zijn, terwijl ze diep in hun hart heus wel weten wat ze niet zijn, en vooral wie ze niet zijn, en alleen maar streven naar WAT ze willen zijn, en de mislukking daarvan hen alleen maar frustreert… Is het niet zo raar om je hond Vlinder te noemen?

Gelukkig maakt het voor die hond niets uit; een vlinder is voor de hond immers alleen maar een klank tussen zovele klanken.
Is er dan niets meer echt? Ja… de dood die is echt. Misschien is dat ook wel mooi aan de dood. Misschien? Wie weet het? Ja, de doden. Maar die zwijgen.