Mijn vader’s gezicht glom van blijdschap. Zo waren dus de Nederlandse vrouwen! Hij was in het paradijs terechtgekomen.
Mijn vader was een echte casanova, die het liefst elke vrouw besnuffelde en beproefde. Want elke vrouw was voor hem een eiland om te ontdekken, en mijn moeder was dan zijn vaste veilige haven. Mijn moeder keek minder blij. Ze hield mij stevig vast. Haar signaal was duidelijk: wat je ook in dit land te wachten staat, ik laat je niet los!
Nog niet bijgekomen van de schok over hoe makkelijk Renée uit de kleren in het bed ging, ging Maarten Spanjer zijn penis meten met andere mannen. Mijn moeder hield haar hand voor mijn ogen. Mijn vader verroerde zich niet en was bevroren van gêne. Ik wist zeker dat ze het liefst waren opgestaan en weggegaan. Maar uit respect voor onze nieuwe buren hebben ze dat niet gedaan.
Beleefdheid is in Turkije een teken van respect, een teken van beschaving. Maar beleefdheid is vooral: dingen accepteren terwijl je ze eigenlijk niet accepteert. Doen alsof. Daar hebben we in Nederland een woord voor: tolereren noemen we dat. Maar daar zijn we op teruggekomen, en hoe!
Tolereren, generen, accepteren: allemaal woorden waar we op teruggekomen zijn, we hebben al deze woorden gegoten in de fles van vrijheid. Nee, alles mag, alles moet gezegd, alles moet kunnen, maar bij een onderzoek naar waar de gemiddelde Nederlander zich het meest aan ergert, staat hufterigheid bovenaan op de lijst.. Zou er enig verband bestaan?
Read More